इटली - भाग ८ (अंतिम) परतीचा प्रवास - आणि मिलानोहुन प्रयाण

ऑक्टो. १६
आज इटली प्रवासाचा अखेरचा दिवस. मोंतालीहुन कारने सिएनाला जायचे, तिथे कार परत करायची. तिथुन आगगाडीने फिरेंजे. फिरेंजेला गाडी बदलुन मिलानो. आजची रात्र इन्व्हेरिगोला अल्बर्टोंच्या घरी काढायची. उद्या सकाळी दहा वाजताच्या सुमाराला आमच्या दोघांचा विरुद्ध दिशेचा प्रवास सुरु होणार - नवरा घरी परत आणि मी माहेरच्या वाटेवर - भारतात जायला निघणार.
कंट्री-हाऊस मधील नाश्त्याचा अखेरचा अनुभव घेतला. जड पावलांनी सामान गाडीत टाकले. मोंतालीच्या कच्च्या रस्त्यावरुन मार्गक्रमण सुरु झाले. एक वाजेच्या आत सिएनाला पोचायचे, नाहीतर कारचे एक दिवसाचे भाडे जास्ती भरावे लागेल. तसा वेळ बराच होता म्हणुन मोठ्या रस्त्याने नं जाता जरा आडवळणाने जायचे ठरवले. हा रस्ता नकाशात दिसत नव्हता, पण रस्त्यावर सिएनाच्या पाट्या होत्या त्याप्रमाणेच जायचे ठरवले. सर्व्हास सदस्या मोनिका सिएनामधे हर्ट्झच्या पार्किंग लॉटमधे आम्हाला भेटणार होत्या.
१२.३० च्या सुमाराला पुन्हा हायवेला लागलो. एकला दहा कमी असताना सिएनाचे एक्झिट घेतले. आता दहा मिनिटात हर्टझ शोधुन काढायचे आव्हान मला नवर्‍यानी दिले. गाव जवळ जवळ यायला लागले तसे एका ठिकाणी थांबुन कोणत्या रस्त्याने टुरिस्ट लोकांना गाड्या चालवता येतात त्याची एकदा खातरजमा करुन घेतली. आता "डावीकडे", "उजवीकडे", "मधल्या लेनमधे" अशा माझ्या सुचना नवरा अविश्वासानेच पाळत होता "आर यु शुअर?" असं सारखं सारखं विचारत होता. (आता मी काय सिएनामधे लहानाची मोठी झाले की काय? ) शेवटी एकदाची ओळखीची खुण दिसली, त्याला म्हंटले, इथुन उजवीकडे वळ आणि लगेच हर्टझ तुझ्या डाव्या हाताला येइल. तसे त्यानी केले आणि खरोखरच हर्टझ दिसल्यावर हर्षभरानी त्यानी माझ्याशी जोरात हात मिळवणी केली. एकच्या काट्याला आम्ही पार्किंग लॉटमधे शिरलो.
मोनिका आमची वाटच पहात होती. कार परत करण्याचे सोपस्कार पूर्ण केले. मग मोनिका बरोबर स्टेशनवर जाऊन वेळापत्रकं बघुन आलो. दुपारी तीनची फिरेंजे पकडायची असे ठरवले. सिएनाचा डुओमो आतुन बघायचा राहिला आहे. तो बघण्याची नवर्‍याची फार इच्छा आहे, पण मोनिकाला आणि मला वेळ कमी पडणार असे वाटत होते. डुओमोच्या आतल्या फरशा एरवी झाकलेल्या असतात. पण आता त्याच्या वरचे आच्छादन काढले आहे. त्या फरशांवरचे नक्षीकाम बघायची संधी आता उपलब्ध असताना ती वाया घालवणे योग्य नाही असे वाटल्याने आम्ही धावत पळत डुओमो बघायला गेलो. मोनिकाने आम्हाला बाहेर सोडुन ४५ मिनिटांनी परत तिथेच भेटायचे ठरवले.

डुओमो खरच बघण्या लायक आहे. फरशीवरच्या संगमरवरावर तर अप्रतिम दृष्ये साकारली आहेत. आता इथे पुन्हा वेळेचे भान ठेवायची जबाबदारी माझीच. ४० मिनिटे झाली तशी नवर्‍याला "शेवटची पाच मिनिटे" अशी सुचना दिली. बळे बळेच त्याला बाहेर काढले. मोनिका वाटच पहात होती. मोनिकानी आमच्या साठी तिच्या बागेतली चविष्ट ऑरगॅनिक सफरचंदे आणली होती आणि तिच्या घराचे फोटो वगैरे पण दाखवले. आता कोटाच्या आतुन बाहेर पडायला गेलो तर तिच्या पर्किंग तिकिटामधे पुरेसे पैसे नव्हते. म्हणजे जिथे पैसे घेणारा माणुस बसला असेल त्या दरवाजावर जायला हवं. दोन-तीन दरवाजे फिरून शेवटी एक उघडे काऊंटर सापडले. मात्रं त्या दरम्यान आमची तीनची गाडी चुकली. मग मिळेल त्या बसनी फिरेंजे गाठले.
धावत पळत बसमधुन उतरून रेल्वे स्टेशन गाठले, तर युरोस्टार अगदी डोळ्या समोरून सुटली, पकडता आली नाही. पुढची युरो-स्टार रद्द झाल्याचे कळले. मग एका पॅसेंजर गाडीत बसलो. ती थांबत थांबत खुप उशीरा फिरेंजेला पोचली. तो पर्यंत इन्व्हेरिगोला जाणारी शेवटची गाडी गेलेली होती. आता रात्री मिलान मधेच कुठेतरी घालवावी असा विचार केला. ते कळवायला अल्बर्टोंना फोन केला, तर ते म्हणालो, "तसं नका करू, मी येतो घ्यायला." आम्हाला जरा संकोचच वाटत होता. रात्रीचे बारा वाजत आले होते. पण ते म्हणाले काही काळजी करू नका. मी निघालोच, तुम्ही टॅक्सी स्टॅंडजवळ उभे रहा. त्याप्रमाणे थोड्या वेळ्यानी बाहेर पडुन टॅक्सी स्टॅंडजवळ उभे राहिलो. दहा एक मिनिटात ते आले. त्यांना पाहुन आम्हाला खुप आनंद झाला - जणु काही फार वर्षांची ओळख असलेला जुना दोस्त भेटावा तसा. त्यांनी गालाला गाल घासुन आमचे स्वागत केले. इतक्या रात्री थेट इव्हेरिगोहुन मिलानो सेंट्रलला आम्हाला घ्यायला आल्यावद्दल आम्हाला त्यांच्याबद्दल फारच आदर वाटु लागला. एखादा असता तर म्हणाला असता रहा आता मिलान मधेच. तसं करणं अगदी अयोग्यही दिसलं नसतं. पण ते आवर्जुन घ्यायला आले यातच त्यांचा मोठेपणा दिसुन आला.
घरी अर्थातच जेवण तयारच होते. चांगलं थ्री कोर्स डिनर आणि डिझर्ट.
रात्री झोपायाला चांगलाच उशीर झाला होता. जेमतेम काही तास झोपुन पहाटे साडेपाचला उठलो. तयार होऊन साडे सहाची गाडी पकडायला स्टेशनवर आलो. गाडी आली तसा अल्बर्टोंचा निरोप घेतला. त्यांनी गालावर गाल घासुन निरोप दिला आणि पुन्हा एकदा घासुन खास विदाइ दिली. गाडीत बसुन त्यांना दिसेपर्यंत टाटा केले.
कर्डोनाला गाडी बदलुन माल्पेन्झा एक्स्प्रेसमधे बसलो. यावेळी काही उशीर वगैरे नं होता साडे नऊच्या सुमाराला एअरपोर्टवर पोचलो. माझी भारतात न्यायची बॅग लॉकर रुम मधे ठेवली होती ती ताब्यात घेतली.
आपापल्या लाइनीत जाऊन चेक इन करुन आलो. ड्युटी-फ्री दुकानातुन चॉकलेटस वगैरे विकत घेतली. नवर्‍याचे विमान माझ्या आधी सुटणार होते. पण दोन्ही विमाने उशीरा सुटली. माझे तास भर उशीरा सुटले. नवरा केव्हाच गेला असावा असं मला वाटल. पण नाही. काल पासुन पाठीमागे लागलेला प्रवासातला खोळंबा अजुनही त्याच्या पाचवीला पुजला होता. मी मुंबईत पोचुन एक रात्रं काढुन सकाळच्या विमानानी नागपुरला उतरले तेव्हा कुठे नवरा घरी पोचला होता. असो.
तरीही त्याने फोटो काढणे थांबवले नाही. या लेखाच्या सुरवातीचा फोटो नवर्‍याने विमानातुन काढलेले आल्प्सचे दृष्य - उड्डाणानंतर दहा मिनिटानी घेतलेले आहे.
तर असा झाला आमचा इटलीचा दौरा.. प्रवास करण्यात जितका आनंद मिळाला तितकाच आनंद हे वर्णन लिहिताना झाला. हे लिखाणाचे काम चांगले अडीच-तीन महिने पुरले, पण त्या निमित्याने त्या आठवणींनी उजाळा मिळाला. हे वर्णन वाचुन तुमचे मनोरंजन तर झाले असेलच, पण काही नविन माहितीही मिळाली असेल अशी आशा आहे....
टाटा...पुन्हा भेटु लवकरच...

टीप:
अनमिकता राखण्यासाठी या लेखांमधील सर्व व्यक्तींची मूळ नावे बदललेली आहेत.