इटली - भाग ६ टुमदार टस्कनी आणि अवखळ अम्ब्रिया

१४ ऑक्टो.
परवा रात्री चालता चालता आम्ही एका दुकानात एक 'व्हिलेज वेडिंग' नावाचे चित्रं बघितले होते. त्याचा फोटो नवर्‍याने काढला आहे. ते चित्रं इतकं छान आहे की इथे टाकायचा मोह मला आवरत नाहीये.


आज दुपारी एक वाजता आम्हाला अम्ब्रियाकडे प्रयाण करायचे आहे. एड्रियानो आणि मौरा आज आम्हाला गावात भेटणार आहेत. गावाकडे चालत जाता जाता कोटाच्या अलिकडे एक छोटेसे दुकान होते - असेच साधे घरगुती सामानचे. तिथे काय काय आहे ते बघावे म्हणुन आत गेलो. दुकानातल्या वस्तुंपैकी एक छोssटासा कॉफी मेकर मला फार आवडला. किंमतही फार नव्हती. परत येताना जमलं तर घेऊ या असं ठरवलं.

ठरल्याप्रमाणे एड्रियानो आणि मौरा आम्हाला भेटले. त्यांच्या बरोबर शहर बघण्यात फार मजा आली. ते दोघेही इथेच शिकले असल्यामुळे त्यांचे कॉलेज वगैरे त्यांनी दाखवले. एड्रियानो आणि मौरा एकमेकांना कॉलेज मधेच भेटले. मौराने मला त्यांची सगळी स्टोरी सांगितली आणि "ईट इज द बेस्ट थिंग दॅट हॅपन्ड टु मी" असं ही सांगितलं.
एड्रियानोनी आम्हाला सिएनाच्या ऐतिहासिक घोड्याच्या शर्यतीबद्दल बरीच माहिती दिली.

फिरता फिरता आम्हाला दिपा मेहतांच्या "वॉटर" सिनेमाची जाहिरात दिसली. भारतिय संस्कृतीच्या अनेक चांगल्या गोष्टी त्यांना माहित आहेतच. पण कटु भूतकाळही विसरून चालणार नाही. म्हणुन एक भारतिय असुनही तो सिनेमा त्यांनी पहावा असे मीच त्यांना आवर्जुन सांगितले.
एड्रियानोनी एक इटलियन लोक संगीताची आणि एक त्यांच्या स्वतःच्या ग्रुपची CD आम्हाला भेट म्हणुन दिली.
एव्हाना बारा वाजत आले, म्हणुन आम्ही फिरस्ती आटोपती घेतली. त्यांच्या गाडीतुन आम्ही आधी हॉटेलमधे गेलो. सामान बांधलेलेच होते.

सामान घेतले आणि तो मघाचचा कॉफी मेकर घ्यायला जरा त्या छोट्या दुकानात थांबलो. यावेळी मौरा पण माझ्या बरोबर होती. त्यामुळे दुकानदारिणीशी संवाद साधण्यात अडचण आली नाही. पुढे मिलानला गेल्यावर अल्बर्टोंनी हे मॉडेल फार आऊट डेटेड आहे असे सांगितले. तरी मला तो इतका आवडतो की आता मी रोजच्या वापरातच ठेवला आहे. आल्या गेल्याला मोठ्या कौतुकाने त्यातुन कॉफी बनवुन देणे सुरू आहे.
एड्रियानोंनी आम्हाला हर्ट्झ कार रेंटल मधे बरोबर एक वाजेच्या आधी आणुन सोडले. काल एड्रियानोंचे मुलगी क्लिओ आम्हाला भेटु शकली नव्हती. पण आह तिला इथे यायला जमणार होते म्हणुन ती आवर्जुन आम्हाला भेटायला आली. काल रात्री तिनी माझ्या सतार वादनाची व्हिडिओ बघितली होती. त्या सगळ्यांचा निरोप घेऊन आम्ही आता अम्ब्रियाच्या वाटेला लागलो. नवरा
ड्रायव्हर आणि मी नेव्हिगेटर. कार मधे ग्लोबल पोसिश्निंग सिस्टिम (जी.पी.एस)आहे वगैरे बघुन घेतले होते. पण शहराच्या बाहेर पडत नाही तोच जी.पी.एस ची बॅटरी गेली. चार्ज करायला गेलो तर चार्जरच निकामी असल्याचे लक्षात आले. हर्ट्झनी चांगलाच चुना लावला. त्यामुळे आता बाहेरचे निसर्ग सौंदर्य पहाण्या आधी नकाशात डोके खुपसणे आले. काल व्हिनिचिओंकडुन साधारण मार्ग समजुन घेतला होता आणि एक चांगला नकाशाही विकत घेतला होता, म्हणुन बरे.
आज टस्कनीची कंट्रीसाईड जमेल तितकी अनुभवुन अंधार पडायच्या आधी मॊंताली नामक आमच्या मुक्कामाच्या ठिकाणी पोचायचे असा आमचा उरलेल्या दिवसाचा कार्यक्रम आहे.
थोड्याच वेळात शहराची वर्देळ संपली आणि रस्ता अगदी अरूंद झाला. टस्कनीने आपले सौंदर्य प्रदर्शित करायला सुरुवात केली. त्या सौंदर्याचे वर्णन करायला माझे शब्दं असमर्थ असले तरी माझ्या नवर्‍यानी घेतलेले फोटो समर्थ आहेत.





मोकळे आकाश, दूर क्षितीजा पर्यंत पोचणार्‍या टेकड्या, सायप्रस वॄक्षांची माळ, इतस्त्तः विखुरलेली शेते. मधुनच लागणारे एखादे गाव, एखादा द्राक्षांचा मळा, रस्त्यालगतची ऑलिव्हची झाडे. हे बघण्यासाठी आम्ही व्हिनित्झिया किंवा रोमा सारखी शहरं सोडुन इथे आलो, इथला लडिवाळ निसर्ग बघुन मंत्रमुग्ध झालो.
रस्त्यात आसियानो नावाचे एक गाव लागले. आता भुका ही लागल्या होत्या. त्या निमित्याने गावात गेलो. आड रस्त्यावरचे ते झोपाळु गाव बघुन आम्ही अगदी खुश झालो. गावाच्या मधुन एकच छोटा रस्ता जातो. दुपारच्या वेळी एक बार वगळता आळीतली सगळी दुकानं बंद होती. चालता चालता दिसणारी माणसं बोनेसेरा (गुड इव्हिनिंग) म्हणुन स्वागत करत होती. वातावरण इतके छान होते की आम्ही बारच्या बाहेरच्या ओसरीतल्या खुर्च्यांवरच बसायचे ठरवले.
बारच्या बाजुचे दुकान बंद होते पण तिथल्या ओसरीवर रिटायर्ड लोकांचा पत्याचा डाव रंगला होता. बार मालकही आगत्यानी आम्हाला काय हवं नको ते बघत होता. तितक्यात एक आजोबा पत्त्यांचा डाव सोडुन आमच्या जवळ आले. आम्ही कुठुन काय आलो त्याची चौकशी करु लागले. आमच्या जवळ नेमकी डिक्शनरी नव्हती त्यामुळे प्रामुख्याने खाणाखुणा करुन बोलणे सुरु झाले. भारताचे नाव ऐकुन आजोबांचे डोळे चमकले. आणि त्यांनी स्वतःकडे बोट दाखवुन मग विमान उडाल्याची खुण केली. त्यावरून ते भारतात येऊन गेल्याचे लक्षात आले, पण कशासाठी गेले, ते पायलट होते की काय ते काही कळले नाही. आम्हाला फारसं काही कळत नसलं तरी ते बोलतच उभे राहिले. मग आमचं जेवण आल. तसे ते थोडा वेळ बाजुला झाले, पण पुन्हा आले. आजोबांच्या गप्पांमुळे जेवणाला चांगलीच रंगत आली.
शांत आसियानोचा एक फोटो पहा:

अशा रम्य गावात दुपारची न्याहारी करुन पुढची वाट धरली. वाटेत एका मोनेस्टेरीत थांबलो. आता मावाळतीला फार वेळ राहिला नव्हता म्हणुन कुठे नं थांबता मोंताली कडे निघालो.
उद्या आमच्या लग्नाचा पहिला वाढदिवस आहे. नवर्‍याने कंट्रीहाऊस मोंताली नावाचे एक व्हेजिटेरियन रिट्रीट शोधुन काढले आहे. (खरं तर आधी तिथलं रिझर्वेशन मिळतच नव्हतं, पण पुन्हा फोन केला तेव्हा नुकताच कोणीतरी बेत रद्द केला होता म्हणुन नशिब, नाही तर नेमके वाढदिवसाच्याच दिवशीचे रिझर्वेशन नाही म्हणुन अख्खी ट्रीपच रद्द व्हायची वेळ आली होती.)
व्हिगन असल्याचे अर्थातच आधीच कळवले होते.
बरीच काळजी घेऊनही आम्ही कुठेतरी एक चुकीचे वळण घेतले. रस्त्यात थांबुन हॉटेलच्या मालकांना फोन केला आणि इतर काही लोकांना विचारले आणि पुन्हा योग्य रस्त्यावर लागलो. मोंतालीला जायला मुख्य रस्त्यापासुन एका फाटा लागतो. तिथुन पुढे सात किमी कच्चा रस्ता आहे. आमचे कट्री हाऊस टेकडीच्या वरती एका ऑलिव्हच्या बागेत वसले आहे. (शेतात, बागायतीत टुरिस्ट लोकांची रहाण्याची व्यवस्था करणे याला एग्रो टुरिझम असे नाव आहे.) इन द मिडल ऑफ नो व्हेयर असलेले हे ठिकाण शोधुन काढल्याबद्दल मी नवर्‍याचे आभार मानले.
पोचे पर्यंत चांगलाच अंधार पडला होता. त्यामुळे आम्हाला आधी जेवायलाच बसवले. कंट्री हाऊसच्या मालकांना वाटले की आजच आमच्या लग्नाचा वाढदिवस आहे, म्हणुन त्यांनी खास मेजवानी आखली होती. तसे ते नेहेमीच अतिशय सुग्रास (gourmet) जेवण बनवतातच, पण आज खासच बेत होता.
आमच्या त्या जेवणाची थोडी झलक पहा:



इतर पाहुण्यांबरोबर गप्पा मारत या मेजवानीचा आस्वाद घेतला. ऑलिव्हच्या दुतर्फा लावलेल्या झाडांमधुन मार्ग काढत आमच्या कुटीमधे आलो. या कुटीचे फोटो पहा:

बाहेरची पडवी:

आतले फोटो: